Wie zich echt zichtbaar durft te maken als leider, kan mensen op een vanzelfsprekende manier aan zich verbinden.

Zaterdag 2 augustus stond ik langs de Prinsengracht, bij de Canal Pride.
Een feest van vrijheid en liefde.

Maar ook een krachtige reminder.

Ik voelde hoe dapper het is om zichtbaar te zijn, vooral als je niet zeker weet of het geaccepteerd wordt.

Precies dát geldt ook voor leiderschap.

Het thema zichtbaarheid leeft in vrijwel elk gesprek dat ik voer met directeuren en leidinggevenden.

Want zichtbaar zijn is makkelijk als het veilig voelt.
Als je zeker bent van je verhaal.
Als je weet dat het goed valt.

Maar hoe zichtbaar ben je als het spannend wordt?
Als je het even niet weet?
Als je geraakt wordt, twijfelt of een andere mening hebt dan de rest?

Durf je dat te laten zien en horen?

Veel leiders vinden het lastig om hun ware stem te laten horen en te laten zien waar ze voor staan.
Om als mens en als leider echt zichtbaar te zijn.

Sommigen houden zich in, uit angst te veel ruimte in te nemen.
Anderen proberen vooral met inhoudelijke argumenten te overtuigen, bang om soft gevonden te worden.
Of ze verstoppen zich achter een professioneel masker, bang voor afwijzing als hun kwetsbaarheid zichtbaar wordt.

Wat ze zich vaak niet realiseren, is dat ze daarmee iets wezenlijks laten liggen: invloed

Niet de invloed vanuit kennis of hiërarchie.
Maar de invloed die ontstaat als mensen je zien en voelen.
Als ze ervaren: daar staat iemand. Echt en menselijk.

Hoe duidelijker jij jezelf laat zien, hoe meer vertrouwen je wekt.
En hoe makkelijker anderen zich aan je verbinden en je volgen.

Niet omdat het moet.
Maar omdat ze precies weten wie je bent, waar je voor staat en wat ze aan je hebben.

Dat is wat ik sterk voelde bij de Canal Pride:
dat jezelf durven laten zien de weg opent naar verbinding.

Hoe laat jij jezelf zien als leider, ook als het spannend wordt?