Ken je jouw valkuilen, waar je telkens als de druk toeneemt, tóch weer in stapt?
Ook al had je je voorgenomen dat nooit meer te doen?

Het gebeurt onder stress.
Als de verwachtingen te hoog zijn.
Als je moe bent.
Of om een andere reden niet goed in je vel zit.

Dan kies je, vaak onbewust, voor gedrag vanuit je automatische piloot.

Maar wat vaak helemaal niet effectief is.
En wat je vroeg of laat uitput, rusteloos maakt, korter lontje geeft, etc.

Bij mij is dat, niet-helpende-gedrag, mijn daadkracht.
Dat komt uit mijn gezin waarin ik ben opgegroeid.

Daarin was weinig ruimte voor gevoel en emoties.
Ik heb geleerd om dingen te bereiken door te doen, discipline en actie.

Geweldig als er veel van me verwacht wordt, dan ga ik ervoor en brengt mijn daadkracht me veel goeds.

Maar mijn daadkracht zit me in de weg als het juist belangrijk is om even stil te staan en emoties te ervaren.
Want dan neig ik ernaar te hard te gaan.
Te weinig ruimte te nemen voor emoties.
En steeds vanuit ratio te handelen.
De vraag: ‘wat voel ik eigenlijk?’ komt niet eens in me op…

Ik voel en zie de patronen die ik heb overgenomen uit mijn gezin van herkomst.
Ik ken dat gedrag wat ik van kinds af aan zo goed heb geleerd.
Ik weet hoe ik daarin een andere keuze kan maken, als het mij niet helpt…

En toch….. word ik daar momenteel weer op uitgedaagd.
Stap ik in mijn valkuil van te veel, te snel, door…door….door…

Want mijn vader overleed recent, als laatst overgebleven ouder van mij en mijn zus.
Dat roept natuurlijk allerlei emoties op.

Intens verdrietig omdat ik hem nooit meer kan spreken.
Bepaalde leegte omdat het voelt alsof ik ook afscheid neem van mijn vertrouwde leven en alles wat ooit was in het ouderlijk huis, waar mijn vader nog woonde.
Maar ook stress omdat er zoveel te regelen valt en zoveel zaken moeten worden afgehandeld.

Verschillende emoties en gevoelens dus.

In deze situatie ervaar ik weer hoe ik, vanuit mijn patroon, mijn emoties verdruk en doorga.
Voel ik hoe ik word uitgedaagd om ruimte te maken voor mijn gevoel.

Yep, bij de loodgieter lekt thuis ook de kraan.

Gelukkig maar, zou ik bijna zeggen.

Want wat ik ervaar, zie ik ook bij de leiders die ik begeleid in hun leiderschap.

Ze hebben allemaal bepaald gedrag dat niet (meer) voor hun werkt.
Van die vaste patronen, die ze zo goed van zichzelf kennen, maar waar ze maar niet vanaf komen.
Ondanks eerdere coaching, trainingen, trucs en tools.

Zo spreek ik bijvoorbeeld leiders die heel goed zijn in:

• het altijd maar voldoen aan verwachtingen van anderen en amper stil staan bij hun eigen behoeften.
• anderen veel ruimte geven waardoor ze onvoldoende hun positie pakken en anderen bepalen wat er gebeurt.
• het vermijden van conflicten en daardoor zelden hun mening geven of duidelijke kaders of verwachtingen stellen.

In mijn begeleiding komt dat niet-helpende-gedrag altijd aan de oppervlakte.
Het hoort erbij om het te herkennen, echt te snappen en te zien waartoe het (lang) heeft gediend.
Hoe lastig en diepgeworteld het ook is.

Het is vaak de sleutel naar het diepe verlangen dat ze als leider hebben naar een volgende fase in hun leiderschap, vanuit rust, stevigheid en authenticiteit, met alles wat erbij hoort……

Dus dat gezegd hebbende….

Ik wéét dat ik de tijd zou moeten nemen om te rouwen.
Maar ja, die daadkracht………