Rutte stopt, kondigde hij afgelopen maandag aan.

Wat doet stoppen met iemand die al zo lang in het zadel zit als leider en dat zo zijn rol is?

Er zijn boeken vol geschreven over hoe je een leider wordt en hoe je jezelf als leider steeds weer verder ontwikkelt, maar over stoppen hebben we het niet zo vaak.
Terwijl het een heel ingrijpend besluit is, dat vaak niet over één nacht ijs gaat.

In de praktijk zie ik bij de leiders die stoppen, dat het een uitdagende en emotionele ervaring is.

Waarin ze:

• Voelen dat ze weglopen voor hun verantwoordelijkheid of partijen die op hen rekenen, laten zitten.
• Afscheid moeten nemen van allerlei mensen in de organisatie waarmee ze sterke emotionele banden hebben opgebouwd.
• Afstand nemen van de organisatie waar ze jaren veel tijd en energie in hebben geïnvesteerd en het stokje daarin overdragen aan anderen die vaak een andere koers gaan varen.
• Onzekerheid over hun eigen, persoonlijke toekomst ervaren en hun volgende stap daarin.
• Een soort identiteitsverandering ondergaan omdat het leiderschap een belangrijk onderdeel is geworden van de identiteit van de persoon.

Afscheid nemen van een leiderschapsrol gaat dan ook vaak gepaard met veel emoties.
Voorafgaand aan de beslissing, tijdens het verkondigen ervan, en ook daarna.
Als de identiteit van ‘leider’ is afgelegd.

Dat herken ik zelf ook.

Toen ik stopte als leidinggevende viel met name het afscheid van de mensen met wie ik een emotionele band had opgebouwd me zwaar.
En ook de identiteitsverandering voelde ik sterk.

Ik weet nog goed dat ik in de weken na mijn afscheid in gesprek was met de consultatiearts van mijn zoon.
Die arts vroeg mij: “Mevrouw wat doet u?”

Al stamelend en met vlekken in mijn nek vertelde ik dat ik mijn baan als leidinggevende had opgezegd om tijdelijk voor mijn zieke moeder te zorgen.

Toen ik naar buiten liep en in de auto terug reed, realiseerde ik mij opeens hoe sterk ik mijn identiteit had verbonden aan mijn leiderschapsrol.

Wie was ik eigenlijk zonder die rol?

Het kostte mij een aantal maanden aanpassingen en een periode van zelfreflectie om een nieuwe identiteit en doel buiten die rol te bepalen.

Het klinkt misschien schraal dat je je identiteit voor een deel aan je leiderschap ontleent en dat je daarin zoveel hebt los te laten als je stopt.
Maar het is inherent aan de betrokken en verantwoordelijke rol die je hebt gehad.

Dat stoppen moeilijk is, of je nu zelf opstapt of daartoe wordt gedwongen, zullen veel (ex) leiders herkennen.

Daarom heb ik veel respect voor de keuze van Rutte.