Is Esther Ouwehand een voorbeeld van krachtig leiderschap door tijdelijk afstand te nemen van haar rol als lijsttrekker?
Ik denk het wel.

Want je kunt niet leiden als je op eieren moet lopen.
Zeker niet op zo’n cruciaal moment.

Het tijdelijk aftreden van Esther Ouwehand als lijsttrekker van de PvdD lijkt mij dan ook een logische keuze.

Wanneer je als leider onderwerp bent van een integriteitsonderzoek, kun je niet effectief leidinggeven.
Zelfs niet als je de expliciete steun hebt van het overgrote deel van je achterban, zoals bij Ouwehand het geval is.

Voor Ouwehand moet het een onmogelijke opgave zijn om haar medewerking aan het onderzoek te verenigen met haar taak als kartrekker van een partij in verkiezingstijd. Dat is heel invoelbaar.

Ook de interne onrust, gedoe en onzekerheden die hierdoor zijn ontstaan in de partij, beïnvloeden hoogstwaarschijnlijk haar leiderschap.
Het fixen van die onrust, het verenigen van mensen, het bieden van zekerheid, dat zorgt er allemaal voor dat haar leiderschap intern gericht moet zijn.
Dat werkt natuurlijk niet in verkiezingstijd, waar juist externe aandacht cruciaal is.

Het nieuwe bestuur van de PvdD gaat ervan uit dat het allemaal met een sisser afloopt en dat Esther ‘gewoon’ weer als lijsttrekker zal aantreden.
Maar de aantijgingen aan haar adres, of die nu waar zijn of niet, zijn wel schadelijk voor haar reputatie.

Want ook al toont het onderzoek inderdaad aan dat de beschuldigingen ongegrond zijn, en is haar achterban haar goed gezind, Ouwehand zal toch tijd en moeite moeten steken in het herwinnen van haar leiderschapspositie.
Zowel intern als extern.
Dat kan een langdurig proces zijn.

Vertrouwen komt te voet en gaat te paard. 

Haar terugtreden is wellicht van korte duur, maar de gevolgen van de aantijgingen zullen zeker langer doorwerken voor haar rol als leider, denk ik.